قبل از دهه 1980، بیشتر کفش کالج چرم که بزرگسالان یا کودکان در مناطق روستایی می‌پوشیدند، کفش‌های پارچه‌ای خانگی بودند. در آن زمان همه چه پوشیده بودند؟
در آن زمان محبوب ترین صدای جینگ بود: سه سال برای لباس های نو، سه سال برای لباس های کهنه، سه سال برای دوخت و ترمیم، بنابراین می توان دید که پوشیدن یک لباس نه سال طول می کشد.
لباس‌های کهنه و فرسوده هنوز تمایلی به دور انداختن ندارند و آن‌ها را نگه می‌دارند تا لباس‌های کوچک‌تر عوض کنند. اگر واقعاً تعویض آن غیرممکن باشد، پیرمرد پارچه‌های باطله را روی میز می‌چسباند تا «صدا» قابل اعتماد شود. ) کودک” و سپس آن را برای رویه و کف پا استفاده کنید.
با نگاه کردن به این جفت کفش پارچه ای که از هزاران بخیه و نخ ساخته شده است، پر از احساسات می شوم.
در سال‌هایی که در گذشته مواد کمیاب بود، مادرم پس از اتمام کار مزرعه در طول روز، اغلب لباس‌های پاره‌شده‌ای را که شب‌ها دیگر نمی‌توانست در خانه بپوشد، می‌شوید و پاره می‌کرد و سپس با خمیر روی میز می‌گذاشت.
در روز آفتابی لایه ها سنگ فرش شده و به هم چسبانده می شوند و لایه دوم پس از پوشاندن یک لایه چسبانده می شود، معمولاً بیش از پنج لایه نیست.
آن را در آفتاب خشک کنید، پس از خشک شدن، الگوی کفش را با توجه به سایز پای خانواده ببرید، پارچه خشک شده را لایه به لایه با خمیر بچسبانید و طبق الگوی کفش برش بزنید.
قبل از ساختن کفی، مادرم با استفاده از قیچی چند تکه از کف پا را با توجه به شکل کف پا از روی «تسکین دهنده» جدا می کرد و کف های بریده شده را با نوارهای پارچه ای «پرچم گل سفید» می پیچیدند و سپس روی هم می چیدند.
قبل از گذاشتن زیره باید یک سوهان سوزنی و یک بند انگشتی تهیه کنید که چون کف آن خیلی ضخیم است کشیدن نخ سوزن زحمت زیادی می کشد پس برای تکمیل آن باید از این دو وسیله استفاده کنید.
مخروط سوزن ابتدا به سوراخ کوچکی در کف کفش ضربه می زند و سپس از یک انگشتانه برای فشار دادن سوزن نخ دار استفاده می کند. شکل انگشتانه مانند یک حلقه معمولی است، اما عرض آن بسیار بیشتر است
