ساعت دیواری چوبی شوبرت آونگ دار با استفاده از فرم هایی که گالیله طراحی کرده و برای آن ساخته شده است برای اولین بار اکنون امکان اندازه گیری زمان با واقعی وجود داشت در طول دهه 1930، شکلی از ساعت دیجیتال ایجاد شد.
بجای شماره گیری آنها مانند دو یا سه پنجره کوچک بود و پشت سر آنها حرکت می کرد دو چیز برای یک ساعت دیجیتال مورد نیاز است: اول، یک ساعت الکترونیکی مدار نوسانی با شمارنده و نمایشگر.
ما همیشه روز و شب تحت فرمان خورشید و ماه بوده ایم. اما ما می خواهیم با این حال بدانید که چقدر در روز و شب گذشته است. مصری ها ساعت های آفتابی و ساعت های ستاره ای می ساختند تا زمان را پیگیری کنند.
با کمک ساعت‌ها و نمودارهای ستاره‌ای، آنها می‌توانستند میزان فاصله را محاسبه کنند. شبی که گذشت در طول روز با کمک ساعت آفتابی چک می کردند که از یک بوم تشکیل شده بود که به تدریج از علامت گذاری های مختلف در ارتباط با که خورشید طلوع کرد و غروب کرد. اما این برای انسان کافی نبود زیرا آن
ساعت ستاره ای و ساعت آفتابی زمان دقیقی را نشان نمی دادند. بنابراین مصری رسمی ساعت آبی یا به اصطلاح را اختراع کردند کلپسیدرا ساعت آب طوری کار می کند که انگار آب از ظرف می چکد و سطح پایین می آید سپس با کمک علامت گذاری می توانید ساعت چند است.
در داخل ظرف یکی دیگر از تغییرات ساعت آب این است که آب به داخل ظرف می چکد و سطح آب بالا می رود و در اینجا نیز می توانید با کمک آن زمان را بخوانید.
علامت گذاری در کشتی اما مشکل ساعت آب در مورد دما بود پایین تر از 0*C، آب یخ می زند و ساعت کار نمی کند. بنابراین در آنها بیشتر کشورهای شمالی سعی کردند ساعتی مشابه اما با ساعتی متفاوت بسازند.
مواد داخل آن که یخ نمی زد. آنها ماسه با ظرافت های مختلف را امتحان کردند اما آن چیزی نبود که فکر کند اما به زودی یک شکل دو مخروطی پیدا کردند
